برای مثال ترانهی "اُوی مریم" از مرحوم پوررضا. وسطهای آهنگ میخونه:
چیسی تو؟ تو ماهی (تو چی هستی؟ تو ماه هستی)
رُوخُونِه مِن مایَی تو (تو در رودخانه ماهی هستی)
یَا پَسیخُونِ کولِی تو (یا ماهیِ کولی در رودخانهی پسیخون هستی)
تازه بَچِه خَالِی تو (آلوچهی تازه چیده شده هستی)
خَالی دَارِ سَرِ تیتِی تو (شکوفهی روی درخت آلوچه هستی)
نمکِ نمکدُونی تو (نمکِ نمکدان هستی)
آخ آستُونِه بادُومی تو (بادامِ آستانه هستی)
تازه بَچِه خیاری (خیارِ تازه چیده شده هستی)
خیارِ سر دلاری (خیاری که نوکش دلار داشته باشه)
تازه بَچِه خَربُزَی (خربزهی تازه چیده شده هستی)
آخ چیقَدَر بامَزَی (آخ که چهقدر بامزه هستی)
یه بار هم تو شبکهی خبر دیدم یه خانم خبرنگاری با یه چایکار گیلانی مصاحبه داشت و اون چایکار با ذوق برگهای چای رو زیر و رو میکرد و میگفت: اینا رو میبینی؟! به به! خبرنگار هم مات و مبهوت نگاهش میکرد و تا مدتها سوژهی خندهی ما شده بود!
بستگی داره به ارزشهای دلداده که دلدار رو چی خطاب کنه. شاید عنوان متن هم معاشقهی یه شیمیست با معشوقش باشه، کسی چه میدونه...؟